کد مطلب:21241 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

راه اينكه انسان،حق را بپذيرد وخودخواهي را ترك كند چيست؟

انسان به حكم فطرت الهي خود ذاتا حق گرا و باطل گريز است. البته در برابر اين سائقه فطري عوامل ديگري نيز وجود دارد كه او را از حق منحرف و به باطل متمايل مي سازد؛ از جمله: الف) غرايز مادي و حيواني. ب) سوء تربيت. بنابراين براي رهايي از زندان نفس پرستي و خودبيني چند امر لازم است: 1- آگاهي و شناخت عميق نسبت به حق و حقيقت. 2- خودشناسي و بازشناسي «خود عالي» از «خودداني» و «سافل» به عبارت ديگر شخص بايد مراتب وجودي خود را بازشناسد و به خوبي دريابد كه از نظر مدارج كمالي در فاصله بين اعلي عليين و اسفل سافلين قرار دارد. و اين خود اوست كه با عمل اختياري اش «خود حقيقي»اش را مي سازد و با حق پويي به مقام خليفه اللهي (انسان كامل) مي رسد و با پيروي از هواهاي نفساني در زمره شياطين جاي مي گيرد. 3- عزم و اراده هاي استوار بر پيروي و تبعيت بي چون و چرا از حق. در واقع گام اصلي از همين جا برداشته مي شود و بقيه مقدماتند. در اين جا بايد در نظر داشت كه تمام ارزش انسان به همين عزم و اراده اوست. و از پس آن بايد جديت نمايد كه در تمام مراحل زندگي با هواهاي مخالف حق قاطعانه بستيزد و اگر خداي نخواسته در مراحلي شكست خورد. باز نااميد نگشته و با استعانت از خداي سبحان با تمام مظاهر خودپرستي مقابله و كارزار نمايد. اين نه چندان كار آساني است و نه فوق طاقت انسان بلكه اگر جديت به خرج دهد و همواره از احوال خود مراقبت كند و از خدا و اولياي طاهرينش مدد جويد انشأالله تدريجا به نتايج ارزشمندي نائل خواهد شد. 4- همواره درصدد يافتن امتيازات ديگران - هرچند مخالفين خود - بودن و به آنها ارج نهادن و از ديگر سو معايب خويش را دربرابر امتيازات ديگران نگريستن نه بالعكس؛ بويژه به عيوب خود پرداختن و از عيب جويي ديگران گريختن؛ چنان كه اميرالمومنين(ع) فرمودند: «طوبي لمن شغله عيوبه عن عيوب الناس»، (نهج البلاغه).